Ben Japonsam sen de filozofsun -2

Bazen kaçmaktan başka çare yoktur. Hayat üzerinize üzerinize gelmiştir ve siz sadece bir kaçış düşüncesine odaklanırsınız. İnsanoğlunun en mutsuz olduğu andır o an. Ama bir anda hayat, bir bulmacanın eksik parçalarını tamamlarcasına hareket eder ve sizin tıkanmış ruhunuza cesaret verir. Gözlerinize yaşam ışığı dolar. İçinizde atlar koşar, eşsiz gün batımları birbirini izler. Hayat, yapıyor bunu. Nasıl yapıyor diye sormak yanlış. Yapıyor mu, yapıyor.

Japonya’nın en ünlü filozofu Nishida Kitaro her gün Kyoto Üniversitesi’ne giderken bir yürüyüş yaparmış. Daracık ve uzun bir nehir düşünün. Ben diyeyim ki; hayat nehri. Siz deyin ki; yürüyüş işte, abartmayalım. Bu nehirle beraber yürüyormuş Kitaro. Sağdan soldan çiçekler, uzun ağaçlar, kediler, konuşan ağaçlar,  sessiz yapraklar fışkırıyor. Her adımınızı attığınızda ‘hayat da hayat’ diye inliyorsunuz bir anda. Bugün dünyanın her yerinden insan bu filozof yürüyüşünü yapmak için buraya geliyor; Kyoto’ya. Bu yolda insan kendini görüyor. Garip bir sessizlik içinde kendinize doğru yürüyorsunuz. İnsanın kendisiyle buluşması bu kadar mı heyecan verici olur. Dünya küçülüyor da küçülüyor. Ama yepyeni bir dünya büyüyor kalbinizde. Kalbinizi açıyorsunuz. Hayat hem çok zor hem çok güzel. Zorlukların anlamı var. Yeter ki cesaretini kıranlara karşı güçlü dur. Evet, hepimizin zayıf anları olacak ama o zayıf anların değerini bilmekte fayda var. O anlar bizi aslında hayata sıkı sıkı bağlayan anlar. Asla bir kopuş yok.

Kyoto’nun meşhur gizemli Filozof Yolu’nda ikinci kez yürümüş biriyim. Mutluyum ben. Gözyaşlarımı, üzüntülerimi, saçmalıklarımı seviyorum. Ama en çok umutlanmayı seviyorum. Rene, Jason ve ben bu yoldan sonra heyecanla bizi bekleyen çay seramonisine katılacağız. Sabırla evet sabırla karıştırılıyor yeşil çay. Dostluğun ve sempatinin işareti. Göz temasıyla içiyoruz. Güzel geyşamız sanki bir anda içimizdeki boşlukları dolduruyor: Hayat da böyle taze bir çay gibi değil mi... Bilmem; kahve gibi de olabilir !

Kyoto; “On bin Tapınak Şehri” olarak biliniyor. Bin yıldan uzun bir süre Japon İmparatorluğu’nun merkezi olmuş. Japon tarihinin, mimarisinin, geleneklerinin korunup da günümüze ulaştırıldığı enfes bir şehir. Budist ve Şinto tapınakları adam gibi restore edilmiş ve bugün milyonlarca turistin uğrak yeri. Ağaçların sesini, çiçeklerin kokusunu duymak için insanlar buraya koşuyor.

Evet; Japonlar doğayı yaşatıyor. Burda onlara övgü dizmem bile anlamsız. Doğa zaten korunmalı, doğa zaten insanoğlunun temel bir parçası, ona bakılmalı. Peki niçin? “Bir ağaca sarılınca kendimi gezegende iş görüyor, yani bir işe yarıyor gibi hissediyorum” der Rene. “Kuşların cıvıltısını duyunca ellerim, ayaklarım mutlulukla doluyor, harekete geçiyor. Temiz bir sokakta yürüyünce gururlanıyorum” diye devam eder. Peki niçin? Ben de diyorum ki; “Estetikse varlığımızı anlamlı kılan; biz de ressamlar, mimarlar, mühendisler, gazeteciler, doktorlar gibi küçük dokunuşlar yapabiliriz doğaya. Güzellik değil mi bize hayatı cazip kılan, ya da bizi hayata cazip kılan…” Şimdi size çok garip gelebilir ama Japonlar küçücük bir yaprak parçasının bile peşinden koşuyorlar Kyoto’da. Sokaklar, parklar, bahçeler gönül sarayı olmuş. Evde olmuşsun, evin güzel olmuş kaç yazar. Ne ayıp, ne ayıp ‘sadece evim’ diye tutturmak. Sokakta bir ağacı korudun mu örneğin. Evet, ağaçlar korunabiliyor burda. Rüzgara ya da sert kış günlerine karşı. Havadan kapacakları enfeksiyonlara karşı. Gövdeleri hassas bantlarla sargılanıyor. Mümkün, evet mümkün. Hem, kalp açmanın en kolay yolu da doğaya kucak açmak. Biz yapamaz mıyız diye sormuyorum. Sormayacağım. Filozof yolunda diyor ki; sen yürü, bir ışık, bir pırıltı mutlaka yakalayacaksın başka gözlerde, başka kalplerde. Sonra birlikte yürüyeceksiniz. Ve hangi zaman, ve nasıl,,,, bilmem....