"Çok mu mutsuzum" sorusunu sordum kendime. İstediğim her an kapısını çalacağımı düşündüğüm parlak bir yıldız, kayıp gitmişti... Karşısında Şiva olduğum yıldız... Bütün kötülükleri itinayla yokettiğime deli gibi inandığım anlar, uçup gitmişti. Böyle miydi gerçekten... Raminder'in kapısını çalamayacak mıydım bir kez daha... Ama sonra o parlak yıldızlar konuştu... : Biz hep parlarız... Sen de Şiva'sın, umutsuzluğa kapılmayasın...
Şiva, tanrının kötülükleri yokeden haliydi.. Ve Raminder bana Şiva derdi.. Ben de umutlu çocuklar misali, umutlanırdım, kötülükler dünyasında. Kötülükler dünyasında iyiliğin kokusunu duyardım. Uzanırdım, yeni bir yıldız bulurdum kendime. Ve dünyanın o güzel oyunları. Hayatın 'yaşanılası' tadı.
Ben 'Raminder öldü' diye yazamam. Raminder başka bir gökyüzünde, başka Şiva'lara parlıyor derim ancak. Kim bu Raminder diye soracak olsanız, benim kayıp, giden ama sönmeyen yıldızım derim. Gücüm derim. Vardır sizin de hayatınızda böyle güç kaynaklarınız, böylesi parlak yıldızlarınız. Kaparsanız gündüz gündüz gözlerinizi, belki görürsünüz onları....
Raminder'in ani ölümü, ne kadar da parlak bir yıldız olduğumdan çok ne kadar da güçlü bir Şiva olduğumu hatırlattı bana: "Şiva'yım ben, itinayla yokederim" demiştim en son görüştüğümüzde ona. Tanrı'nın kötülükleri yokeden yüzü. Bir ayna vardır diğerlerinin yüzünde ve Şiva tüm yansımaları, tüm çıplaklığıyla görür... Raminder'in ani ölümü, hiç kopmayacağımı gösterdi bana yıldızların sihirli dünyasından... Raminder Hintliydi, Sih'ti... belki uzak gelir size ama açın okuyun, o okurdu... Ve Mevlana şöyle derdi:
"Alem, var gibi görünen bir yokluktur.... "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder